Hulp vragen, ook als je het moeilijk hebt, heb ik in het leven niet meegekregen. Ik was gewend om moeilijkheden zelf op te lossen. De onuitgesproken gedachten was: 'De vuile was hangen we niet buiten, we lossen het zelf op.'
Ik probeerde lastige situaties te ontwijken en wrong mij in allerlei bochten zodat we ons onbedoeld en ongewild niet aan elkaar zouden stoten. Ondertussen bezeerde wij ons regelmatig. Maar daarover spraken wij niet, dus wisten het ook niet van elkaar.
Ik vroeg geen hulp en loste het zelf op. Dit maakte mij eenzaam terwijl er wel mensen waren.
Uit eigen ervaring weet ik hoe moeizaam en ingewikkeld het kan zijn om hulp te vragen. Het is niet makkelijk, maar wel bevrijdend om te voelen dat je het niet alleen hoeft te doen.
Door balans in hulp vragen en geven wordt het leven mooier en rijker. Het versterkt de onderlinge verbondenheid.