Uit de praktijk
Uit de praktijk
Uit de praktijk blijkt dat als je verdriet hebt, gesprekken vaak teleurstellend verlopen. Je verwacht een luisterend oor en misschien een belangstellende vraag.
Maar vaak blijkt dat dit niet zo vanzelfsprekend is. Het verdriet wordt niet gezien en daardoor kun je je als persoon afgewezen voelen.
En andersom:
Als iemand in je omgeving verdriet heeft, wil je graag troosten en steun bieden, maar je hebt geen idee hoe. De ander sluit zich misschien wel af en trekt zich terug. Je voelt onmacht en weet niet hoe je de ander kunt bereiken.
Waar ligt dat dan aan? Aan degene die verdriet heeft en troost zoekt of aan je gesprekspartner?
