‘De ogen van kinderen gaan open
als die van ouders dicht gaan’
Deze week hebben wij onze moeder, mijn oude mama, begraven.
Ouders ogen zijn dicht.
Ons ouderlijk huis is nu leeg en koud. De hoekkast, waar ze zo trost op was, is stille getuige. Laadje voor laadje ging deze week zorgvuldig open. Direct vielen er briefjes tussenuit.
Kenmerkend voor onze moeder was dat ze dagboeken bijhield en overal briefjes tussen stopte, om maar niets te vergeten.
Met de ogen van haar ziel zag ze de pijn en het verdriet van de ander. Een bemoedigend kaartje, een kruidkoek naar eigen recept, vriendelijke woorden, gastvrij, altijd in voor een praatje en briefjes in kasten en laadjes.
Ogen van kinderen gaan open.
Nu de ogen van onze moeder dicht zijn gegaan, kijk ik met andere ogen naar de geschreven briefjes. De herfst nodigt uit naar binnen te keren. Om te voelen wat gevoeld wil worden.
De briefjes van mijn moeder.
Ieder jaargetij zal mij verder helpen om meer mezelf te worden door de pijn en het gemis met de wijsheid van de briefjes van mijn moeder.
