Hoe lang is het nu geleden?

Aanstaande donderdag is het zes jaar geleden. Soms voelt het lang en soms kort. Zes jaar geleden was het donderdag 24 augustus, mijn 52e verjaardag.

Mijn broer overleed ten gevolge van zijn depressie. Een gebeurtenis die voor iedere betrokkenen op eigen wijze voelbaar blijft. Er wordt wel gezegd dat ingrijpende ervaringen je sterker maken. Ik weet niet of dit waar is. Voor sommigen zal dit zo zijn.

Zachtheid en warmte
Wat ik wel weet is dat ingrijpende gebeurtenissen milde aandacht vragen, zachtheid en warmte. Dit was niet nieuw voor mij vanuit persoonlijke ervaring en vele jaren kennis en kunde. Wat dat betreft wist ik wat mij te doen stond. De rouw erkennen, in de ogen kijken, doorleven en een hoofdstuk toevoegen aan mijn levensverhaal.

Wat ik ook weet is dat psychische kwetsbaarheid en depressie vaak miskend worden.

Mijn lijf rouwde mee
De schok was enorm en mijn lijf rouwde mee. Ik noem een paar reacties waar ik last van had;  mijn hart was van slag, grote groepen vermeed ik liever, ik trok me liever terug, had lange tijd verminderde eetlust, had last van (harde) geluiden, kon me moeilijk concentreren, was lange tijd erg moe.

Opnieuw moest ik de signalen van mijn lichaam serieus nemen. Door de impact van zijn overlijden moest ik opnieuw leren dat rouw zijn eigen tijd neemt. ‘Gras groeit niet sneller door eraan te trekken’ was mijn mantra. ‘Geef het tijd’. Geduld met mezelf is niet mijn sterkste eigenschap.

Tijd heelt niet alle wonden, belangrijker is wat je met je tijd doet.

En nu
Wil ik met hart en ziel naast jouw te staan, om je te helpen te eigen weg te vinden.
Soms zijn er geen woorden, soms zijn er alleen maar vragen. Ze mogen allemaal gesteld worden. Ook al is het antwoord ver te zoeken. Soms is aanwezigheid en stille nabijheid al voldoende.

Aanstaande donderdag 24 augustus heb ik iets voor je klaar staan. Om er te zijn voor jou als je verdriet hebt. Dit kan gaan over het leven en over de dood. Om je te helpen jouw antwoorden te vinden.