Hoe gaat het nu met jou?
Deze vraag krijg ik regelmatig de laatste tijd. Oprecht meeleven doet altijd goed.
“Ik voel me zo ongeveer zoals het weer is - donkere druilerige dagen”.
De wintertijd helpt mij om te verstillen, ik hoef niet zoveel van mijzelf. En sta mezelf toe dat rouwen in mijn lijf zit: moe, ontregeld, wat chaotisch, moeite om lang mijn concentratie vast te houden. Nu bevind ik mij in de luxe positie dat dit kan en mag.
Mijn werk doe ik gedoseerd.
Opruimen
Het ouderlijk huis moet opgeruimd worden en 30 december gaat die deur definitief dicht. Een verdrietige en intense klus.
Dankbaar
En tegelijkertijd zo dankbaar dat mam verder lijden bespaard gebleven is. Het laatste jaar was moeilijk voor haar. Wat voor iedereen voelbaar was.
Levensfase
Ik voel dat ik een nieuwe levensfase in ga. Hoe die eruit ziet, heb ik nog geen enkel beeld van. Ik geef mezelf de tijd om me ontheemd te voelen, geholpen door het druiligere grijze weer.
Professionele mantelzorger
Enerzijds professional zijn en anderzijds deelnemen aan het proces is niet nieuw voor mij. Dat was ook toen ik mantelzorger was, en bij andere ingrijpende verliezen die voorbij gekomen zijn. Naast verlies- en rouwbegeleider ben ik ook werkzaam als zorgverlener in de thuiszorg. Ook al ben ik professional, wil niet zeggen dat ik precies weet hoe het moet. Er is veel wat ik niet weet.
Onbegrijpelijk
Wat ik steeds meer wil leren is dat er veel niet te begrijpen is. Begrijpen doen we met ons hoofd. Maar rouwen gaat om ons hart en lijf, het gebeurt in onze binnenwereld. We weten vaak niet van elkaar hoe onze binnenwereld eruit ziet, tenzij we het met elkaar delen. We weten niet hoe (ziekte-)processen verlopen, er is veel wat we niet weten.
Het grote "Niet weten" moeten we verduren in een maatschappij waar alles controleerbaar en maakbaar moet zijn. Dat strookt niet met elkaar en kan verwarrend zijn.
Meningen en overtuigingen
We hebben vaak snel een mening klaar en allerlei overtuigingen.
Lange tijd ben ik intensief mantelzorger geweest. Dat was niet altijd makkelijk.
Zoveel keuzes moeten maken, afhankelijkheid schuurde langs eigen regie. Onderlinge communicatie; alles vraagt aandacht.
Wikken en wegen
Steeds opnieuw wikken en wegen en verhouden met een nieuwe situatie.
Heel vermoeiend voor geest, ziel en lichaam.
En al die tijd balanceerde ik tussen professional zijn maar ook dochter en (schoon)zus.
“We komen allemaal uit dezelfde tuin, maar zijn allemaal een andere bloem”. Ieder kind heeft zijn plek en rol in het gezin, eigen (on)mogelijkheden, ieder kind heeft andere ervaringen.
Geloof me ….het was niet altijd makkelijk.
Kracht voelen
Het heeft mij sterker gemaakt in hoofd- en bijzaken scheiden. Steeds opnieuw de vraag stellen ‘Wat is nu het belangrijkste’.
En me steeds opnieuw overgeven, in het besef dat mijn armen tekort waren. Er gingen dingen mis, er kon altijd iets beter. Hierin vergevend naar mezelf en anderen zijn, dat we allemaal ons best doen, dat het gaat zoals het gaat.
En meebewegen op de golven van het leven, aanvaarden dat dit door resoneert in lijf en leden.
Vertrouwend
En nu ben ik moe, verdrietig, dankbaar en ontheemd.
Maar ook vertrouwend dat de dankbaarheid samen met de kracht en de liefde van mijn mama een nieuw licht zal laten schijnen op mijn pad.
Creatief
Onlangs kreeg ik op een zondagmiddag een creatief idee om een challenge te maken ‘Op de drempel van 2022’. Dat is voor mij een creativiteitsproces waar ik blij van word.
Hart onder de riem
En ik wil zo graag mantelzorgers, degene die afscheid moet nemen van een gezond lichaam of leeft met de dood voor ogen, als je verlies lijdt - om wat voor reden dan ook - zo graag een hart onder de riem steken. Dat gun ik je zo.
Geef jezelf een veer
Omstandigheden zijn vaak onomkeerbaar.
Wat je wel kunt doen: jezelf een veer geven omdat je het toch maar doet!
Dat is de insteek van de challenge. Om je een steun in de rug te geven, een hart onder de riem.
In de wereld om mij heen ervaar ik veel chaos
De focus houden op wat belangrijk voor me is, schept orde en rust. Daardoor ervaar ik meer kracht, rust en vreugde in mijn leven.
Dat gun ik iedereen.
