Als ik naar deze foto kijk ben ik vooral verwondert.
Een foto die is gemaakt kort na het plotseling overlijden van mijn broer. Op dat moment besefte ik nog maar ten dele de impact hiervan.
Een fotosessie met ons gezin, die we ter ere van mijn verjaardag gepland hadden. Ja, die moest zeker doorgaan. Niets was op dat moment belangrijker dan vasthouden aan het leven met dierbaren. Voor de foto kon ik de shock even parkeren. Om vervolgens weer overspoeld te worden door ongeloof en verwarrende emoties.
Rouw zie je niet aan de buitenkant.
De tijd gaat door. Maar verdriet, om wat was en is, kent geen tijd. Soms zijn mijn herinneringen intenser. Ik voel soms dat mijn lijf verdriet heeft; de brok in mijn keel krijg ik lastig weg geslikt, ik trek me stilletjes terug, zoek naar dat wat warmte geeft en geruststelt. Om het opnieuw te doorleven. Rouwarbeid is hard werken.
Opnieuw de vrijheid vinden om te leven met pijn en verdriet, en hierbij stil te staan. Tegelijkertijd zijn er de mooie dingen, het genieten, met alles wat er is. Ik wil niet verstrikt raken in mijn eigen gelijk, blokkades van gekwetstheid, schuld, verwijt, boosheid, eenzaamheid. Dealen met de onrust die dit met zich meebrengt.
Ruimte geven voor vergeving. Misschien nog wel het meest om vergeving te ontvangen.
De liefde blijft eeuwig
Ik wil het leven leven vanuit het simpele feit dat het gegeven is. Het toevertrouwen aan overvloed van liefde en mij verwonderen over het grote mysterie van het leven. Want de liefde blijft eeuwig. Verdriet zie je niet aan de buitenkant. Wordt wel aan de binnenkant gevoelt.
Wie mag jou binnenkant zien?
Bij wie voel jij je veilig genoeg om dit te delen? En mag er onvoorwaardelijk alles zijn wat er is? Het kan helpen dat iemand met je meeloopt die niet direct betrokken is bij je leven, die je liefdevol een spiegel voorhoudt. Want dat maakt het leven lichter.
