‘Zoveel soorten van verdriet
ik noem ze niet
Maar één
het afstand doen en scheiden
En niet het snijden doet zo’n pijn
maar het afgesneden zijn.’
Marie Vasalis
Deze week waait er een storm over ons land. Ik hou van bomen, ook in de winter en met harde wind. Verdriet kan ook voelen als een storm, afgerukt van de stam, afgesneden, overweldigend.
Het afgesneden zijn
Het afgesneden zijn, daar zit de diepste pijn. Daar waar op verborgen, verwonde plekken de liefde niet kan stromen om te verzachten. Waar je zomaar overspoeld wordt door emoties. Overweldigd door gedachten en gevoelens die allerlei emoties oproepen: angst, boosheid, eenzaamheid, twijfel, wanhoop, verdriet, verlatenheid.
Of afgesneden zijn van je eigen gevoel van datgene wat kleur geeft in je het leven. Lege verlatenheid van jezelf en je omgeving.
Velen jaren oud
Het afgesneden voelen kan vele jaren oud zijn. Gedachten aan toe en daar komen op onverwachte momenten voorbij. Gevoelens kunnen je innerlijk nog steeds overspoelen.
Kijk naar de bomen
Deze week ben ik opnieuw gefascineerd door de kracht van de bomen. Ik kijk hoe de takken aan de bomen zitten. hoe ze verbonden zijn met de stam. En de stam stevig verankerd in de grond. Ik kijk hoe buigzaam ze zijn. Ze buigen mee met de kracht van de wind.
Buigzaam
Als er een storm van emoties is en ze zitten hoog als de toppen van de boom. Kijk dan naar de bomen en laat je spiegelen door hun veerkracht. Bomen hebben geen grote woorden, maar staan krachtig en stevig. Een storm steekt op, blijft even en trekt weer weg. Blijf in contact met je stam die je staande houdt. Afgesneden zijn kan intens pijn doen. De pijn steekt op, blijft even maar vertrouw erop dat hij ook weer weg trekt. Voel je ademhaling hoe deze vanzelf gaat en verbonden is met jouw stam die leven, liefde en kracht geeft.
Hoe voed jij je stam?
